Let op, dit artikel is ingescand en met tekstherkenningssoftware omgezet.
Vandaar dat er nogal wat fouten in de tekst kunnen voorkomen.
Margriet interview
Bron: Margriet - 1990
Ze praat met Margriet over vroeger en. nu, over tv-werk en studeren, over familie en
vriendschap, over zelfvertrouwen en onzekerheid, over ambitie en emoties, over mooi
en lelijk. Een compleet interview met Linda de Mol!
Linda de Mol: "Als meisje van een jaar of acht, negen zag ik er niet
uit. ik ben heel lang ziekelijk geweest als kind. Wat ik precies had, wisten ze niet,
maar één van de verschijnselen was chronische blaasontsteking. ik kreeg voortdurend
peniciline. Met als gevoig dat ik heel mager werd. ik was constant misselijk en at
bijna niks. M'n moeder werd er helemaal wanhopig van. M'n haar was dun en m'n melktandjes
waren lelijk door de rneclicijnen. Een spichtig mager meisje was ik - zo'n breekbaar
klein poppetje.
Ondanks m'n uiterlijk had ik wel het hoogste woord variaf het moment dat ik kon
praten. Babbel-de-babbel-de-babbel - dat ging de hele dag door. En bet gekke was dat ik
populair was op school en altijd haantje de voorste. Terwiji ik heus niet de
aantrekkelijkste was, had ik veel vriendjes en
vriendinnetjes die ik meesleepte naar
Het is vreemd dat ik nooit heb geleden onder m'n uiterlijk. ik was moeders mooiste
niet, maar ik kan me niet herinneren dat ik bet erg vond, of dat ik ermee werd geplaagd.
Ik was altijd heel druk, ik gaf ze gewoon niet de kans. ik was de voortrekker, degene
die alles organiseerde, die de lakens uitdeelde. Nu nog vind ik bet niet malckelijk
ala iemand anders het initiatief heeft.
Aardig gevonden worden, dat was altijd belangrijk voor me. ik wist dat ik er niet
fantastisch uitzag en wilde daarom de leukste en de grappigste en de aardigste zijn,
denk ik. De verandering kwani
met het begin van de puberteit, De meeste pubers lijden vreselijk onder hun uiterlijk,
maar die ellende had ik gelukkig niet. Integendeel. ik werd minder dun en spichtig,
m'n haar werd voller en ik begon beter te eten.
Dat sommige mensen me nu mooi vinden, is leuk, maar ik weet dat het schijn is. Ala
je kritisch kijkt, mankeert er van alles aan. Toch voel ik me gelukkig met hoe ik
er uitzie. Belangrijk is dat je je uiterlijk accepteert. ik zorg ervoor dat alles
verzorgd is en trek dingen aan waarvan ik denk dat ze leuk staan. Met de juiste
acessoires kun je veel aan jezelf doen.
Bekijk je me op mooi, dan zeg ik, flee, dat ben ik echt niet. ik heb wel wat nodig
om zo op de bins te verscbijnen ala ik doe: er zit een hoop werk in. Het is beslist
niet zo dat ik 's morgens beeldschoon opsta. ik zou bijvoorbeeld af moeten vallen,
maar aan de andere kant denk ik: zoals ik nu ben, voel ik me ontzettend gelukkig en
iedereen vindt me prima. ik voel me lekker in m'n lichaam, ik voel me lekker in m'n
werk, ik voel me lekker in m'n relatie. Dat straal je uit volgens mij: een soort
geluk."
"Heel even heb ik er ala jong kind van gedroomd beroemd te worden, maar dat ging vlug
over. Had ik bet Eurovisie-songfestival gezien op 1w, dan stond ik later voor de spiegel
te oefenen. Maar we groeiden op met de
showwereld, dus ik zag al snel dat al die glamour en glitter niet veel voorstelde.
ik kom uit een heel warm, hecht nest. Ala ik thuiskwam, was m'n moeder er altijd met
thee en koekjes. Zo'n echt Hollands gezin. We waren niet tv-verslaafd, maar deden
veel spelletjes: scrabble, monopoly, noem maarop. Het was altijd gezeffig.
Tussen m'n broer en mij zit ruim negen jaar leeftijdsverschil, dus was ik een beetje
enig kind. Dat vond ik niet altijd prettig. ik was het me niet continu bewust, maar
genoot wel ala ik in grote gezinnen kwam met vier, vijf kinderen. Niet voortchirend
alle aandacht krijgen, dat leek me lekker.
M'n broer pestte me veel. M'n maillot aan de onderkant aan elkaar knopen, dat soort
dingen. ik kon er absoluut niet tegen. Vervelend vond ik hem toen. Als-ie me plaagde
kon ik woest worden. Af en toe vochten we zelfs."
"Verwend zijn we niet. Helemaal niet. Men- sen denken dat altijd, maar m'n ouders
waren juist streng en rechtlijnig. Zakgeld kregen we bijvoorbeeld nooit,oAls ik jets
wilde - naar de bioscoop, een winterjas - dan gebeurde het ala er een goede reden voor
was. Verder moesten we het zeif verdienen. Op m'n dertiende begon ik met ean krantenwijk,
maar dat was niks, dat vond ik vreselijk. Eenjaar later ging ik op zondagavonden in een
Indonesisch restaurant werken - veel leuker, daar was ik al snel becireven in, ik
sleepte de ene rijsttafel na de andere aan. Daarna ben ik in een chic restaurant
terecht gekomen en op een gegeven moment begon
ikop beurzen te werken, in promotieteams, een beetje fotowerk ook. Ala puber droomde
ik van een carrière in de advocatnur. Met dat idee ben ik rechten gaan studeren. ik
zag mezeif al helemaal ala een glamourous advocate, een soort Joyce Hamilton van
Hilistreet Blues. ik wilde de showbizz-kant op, maar - net ala m'n broer - achter
de schermen. ik wilde me specialiseren in auteursrecht, contracten afsluiten.
Eerzuchtig ben ik altijd geweest. Waar het vandaan komt weet ik niet. Toen ik naar
het gymnasium ging, zeiden m'n ouders:
'Zouje dat flu wel doen, Latijn en Grieks, dat is toch hartstikke moeilijk?' Juist
dan denk ik: 'Potverdorie, ik zal ze laten zien datikhetkan.'
Toen ik door Skychannel gevraagd werd voor tv-werk, heb ik nog een jaar geprobeerd
het te combineren met m'n studie, maar het ging niet. ik vond het vreselijk om op te
geven, maar ik moest Idezen.
M'n vader was heel teleurgesteld teen ik met de studie
stopte. Andere ouders zouden denken: 'M'n kind is op tv, het wordt beroemd.' Hij had
liever gezegd: 'Mijn dochter is meester in de rechten.'
Mijn broer John lijkt op mijn moeder: rustig, een beetje in zichzelf gekeerd, eerst
de kat nit de boom kijken. ik heb het karakter van mijn vader: druk, emotioneel, met
stemmingen die mel wisselen.
Vroeger had ik het er moeilijk mee dat m'n vader zo streng was. ik ben gevoelig en
vlug op m'n hart getrapt. Snel gekwetst, dat vind ik een vervelende eigenschap van
mezeif. Toen Sky me ontsloeg, huilde ik van woede. ik vond het zo onrechtvaardig.
Tranen komen makkelijk bij me boven. 'Linda heeft ogen-op-sap', zei m'n moeder vroeger.
Net als m'n vader hou ik van mensen om me heen. ik ben niet iemand die zich gemakkelijk
alleen kan vermaken. Ms & in m'n eentje ben, ga ik onmiddelijk mensen bellen:
'Kom even langs, of zal ik bij jou langskomen?'
ik zorg er gewoon voor dat het niet gebeurt. Natuurlijk ben ik wel eens een paar uur
zonder anderen, maar dan heb ik het wel gehad. Een type dat in z'n eentje op de bank
kan zitten met een boek en een kopje thee ben ik helemaal niet.
Alleen zijn en duisternis - dat zijn twee dingen waar ik niet van houd. ik ben gewoon
bang in het donker. De oorzaak is een jeugdervaring. ik ben een keer aangevallen in
het brandgangetje naast ons huis. Door wie weet ik nog steeds niet. Maar het was
slecht afgelopen ala er niemand bij was geweest. ik kwam, samen met een vriendinnetje,
op de fiets thuis van balletles. Het was winter, een uur of acht 's avonds. M'n ouders
waren er niet. M'n vriendin stond nog in de schuur bij haar fiets en ik liep de poort
nit om de voordeur open to maken. In dat gangetje stond een man me op te wachten. Hij
greep me en trok m'n kieren stuk. Van de schrik was ik volledig van de kaart. M'n
vriendinnetje begon to gillen ala een speenvarken teen ze zag wat er aan de hand
was. Sindsdien ben ik ontzettend bang voor donkere steees. ik woon tegenwoordig nogal
afgelegen, maar ik regel het zo dat ik nooit afleen thuis ben. Of er is iemand bij
mij, of ik ben bij iemand anders."
"Vroeger bij Skychannel moest ik soms een paar weken in een hotel wonen. Dat vond
ik ook akelig. Heal deprhnerend. ik kan me
voorstellen dat popsterren die altijd in hotels zitten een beetje raar worden. Zo'n
hotelkamer is het depressiefste wat je kan gebeuren. Met zo'n minibar, bah! En dan
maar zo'n beetje zitten spelen met de afstandsbediening van de televisie.
Mezeif terugzien op tv, daar kan ik nog steeds niet tegen. 'Wat doe je weer raar
met je hoofd', denk ik, 'waarom zeg ik dat nou en wat lach ik stom'. ik ben heel
erg kritisch op mezeif.
Ik pieker er niet over, want de mensen aanvaarden me zoals ik ben en daar ben ik
blij mee. Maar ik zie mezeif niet graag op de buis. Aan de kleinste dingen kan ik
me groen en geel ergeren: een vreemde beweging met een wenkbrauw, een hand die op.
eens jets raars doet. Het is een vreselijk moeilijk yak. Soms denk ik: 'Kon ik maar
goed zingen, dan ging ik daar staan en whááámmm.' Terwijl je over presentatie altijd
onzeker bent.
Met mij is het allemaal snel gegaan. M'n carrière is als een raket omhoog geschoten.
Nu zit ik ergens, dat wil ik vasthouden. Ret zou jammer zijn als er een dalende lijn
kwam. Dus werk ik harder en geconcentreerder dan ooit.
In het begin ging het vanzelf: ik rolde in een gat dat opgevuld moest worden. Nu is
het zwaarder, vind ik. Al geniet ik er ook van: ik ben 26, een heerlijke leeftijd.
ik krijg kansen, ik kan m'n eigen leven leiden.
Steun heb ik aan m'n relatie met Fred, daar houd ik me aan vast. We wonen ruim vijf
jaar samen en het gaat perfect. 'Oh, lekker naar huis', denk ik elke dag. ik ben
altijd blij als ik naar hem toe rijd.
We zijn noord- en zuidpool, volledig tegengesteld. ik ben druk, hij is rustig. ik ben
emotioneel, hij ziet het betrekkelijke van alles. ik zit het ene moment in de put en
tien minuten later ben ik weer in de gloria. Door
één telefoontje kan m'n dag fantastisch zijn. Fred is gelijkmatiger.
Gelukkig is het tussen ons niet zo dat we voortdurend overal over moeten praten, dat
we alles uitdiepen. Helemaal niet. Natuurlijk overleggen we over belangrijke zaken,
maar het meeste gaat vanzelf. We hebben het lekker samen. Het is niet so dat de één
de ander overheerst, we zijn fifty-fifty. In het huishouden hoeft Fred van mij niet
zo nodig achter de strijkplank. Zo feministisch ben ik niet. Maar hij weet dat ik
van hem verwacht dat-ie af en toe z'n troep opruimt. Over zulke dingen hoeven we niet
te vergaderen. Dat we kinderen willen, weten we zeker, maar ik ben ermee gestopt alles
te plannen in m'n leven. Het loopt tech altijd anders. Vroeger wilde ik alles
uitstippelen, maar er kwam steeds jets tussen dat alles veranderde. ik wilde advocaat
worden, teen kwam Sky. Nu heb ik het leukste tv-werk dat er bestaat. ik voel er niets
voor om te zeggen: over vier maanden stop ik met de pil en dan is het over een jaar
zus-en-zo. ik zie het allemaal wel."
"ik voel me gelukkig, maar ben niet iemand die alleen maar voor de lol leeft. Dat
zou me te oppervlakkig zijn. M'n vriendschappen bijvoorbeeld onderhoud ik goed. ik
doe er jets voor, ik steek er energie in.
ik wil zorgvuldig omgaan met belangrijke dingen in m'n leven zoals m'n relatie met
Fred en de band met m'n familie. Daar wil ik niet de Had in laten komen. M'n moeder
woont precies tussen m'n huis en de studio. Op weg naar m'n werk stop ik vaak even
voor een kopje koffie. M'n moe-
der en ik - we kietsen samen, we winke]en samen. Binnenkort gaan we samen naar een
beautyfarm.
De Hollandse gezelligheid en kneuterigheid spreken me aan. Wonen in het buitenland
zou moeiiijk voor me zijn. We doen veel spelletjes in de familie: Risk, kaarten,
Backgammon, biljarten. ik zou het niet willen missen. ik heb het getroffen met de
mensen om me heen. M'n hartsvriendin bijvoorbeeld, Grace, die ken ik vanaf m'n vierde.
Toen zaten we samen op de kleuterschool, flu werkt ze hier in het bedrijf. Vroeger
was Grace gewoon een vriendinnetje met wie ik kon giechelen en giebelen, maar het is
uitge. groeid tot een hele hechte vriendschap. Ja, je kunt inderdaad zeggen dat Grace
een plaatsvervangend zusje voor me was. En nog steeds. We bellen elkaar drie, vier
keer in de week. Ze komt geregeld bij me logeren. Ze is gewoon iemand die alles van
me weet:
ze heeft alle vriendjes meegemaakt, alle verdrietjes, alle leuke dingen. We hebben
samen in elke Has gezeten, we hebben samen eindexamen gedaari, dus hebben we helemaal
geen geheimen voor elkaar en dat is lekker. We kunnen onbedaarlijk lachen om dingen
waar andere mensen niets van snappen. Bij Grace kan ik me weer veertien of vijftien
voelen. Ret gaat zo goed in m'n leyen dat ik soms bang ben dat het so niet door kan
gaan. Een verlies heb ik nooit meegemaakt, maar ik ken het van mensen uit m'n omgeving:
een vriendin die een familielid verloor, of een andere die heel ongelukkig was in de
liefde. Je weet dat het iedereen gebeurt. Eng, vind ik. Ret beangstigt me. Maar het
sterkt me ook in het idee er nu het beste van te maken."
Tekst: Hein Dik, Foto's: Michael Klinkhamer