Let op, dit artikel is ingescand en met tekstherkenningssoftware omgezet. Vandaar dat er nogal wat fouten in de tekst kunnen voorkomen.
Spanning achter de schermen bij Roemenie-actie
Bron: Story - 12 jan 1990
Het actieprogramma Help de Roemenen, geef ze een kans is het spektakelstuk van 1989 geworden. Een onvergetelijke avond met als stralend middelpunt de charmante Linda de Mol, die deze bruisende show op hartverwarmende wijze presenteerde, Bovendien was het een avond van bewondering voor iedereen die koortsachtig in touw was geweest om deze inzamelactie binnen drie dagen op het scherm te kunnen brengen. Dat betekende echter dag en nacht werken, met alle gevolgen van dien... Want wat de kijkers niet te zien kregen, was de enorme heksenketel in de opnamehal in Rijnsburg. Op de buis leek alles gladjes te verlopen, maar in werkelijkheid wat het achter de schermen een gekrakeel van jewelste. Er speelden zich scenes af die met geen pen te beschrijven zijn. Mensen renden door elkaar, iedereen was op zoek naar iemand.
Producent John de Mol, die dit gigantische karwei in een recordtempo op poten had gezet, draafde heen en weer terwijl het zweet hem in straaltjes lang zijn hoofd liep. Ook regisseur Bob Rooyens had het zwaar te verduren. Omdat het programma amper was voorbereid moest hij veelvuldig gebruik maken van zijn improvisatietalent. Dat daardoor het draaiboek regelmatig veranderde, werd hem bepaald niet in dank afgenomen. De pauze bleek evenmin een rustpunt te zijn voor de medewerkers. Er werd een rumoerig werkoverleg gehouden waarbij de betrokkenen pas na een uur met een verhit hoofd naar buiten kwamen om weer keihard aan het tweede gedeelte van de uitzending te beginnen. Ook Linda ontkwam niet aan die nerveuze taferelen. Bij haar kwamen de emoties pas goed los toen uiteindelijk de cameralampen gedoofd waren en de champagnekurken knalden.
Linda, die gedurende de uitzending rustig en zelfverzekerd was geweest en als een rots in de kolkende branding had gestaan, kon zich niet langer meer beheersen. Met moeite hield ze zich goed toen ze werd bedolven onder de bloemen en gelukwensen, die ze zoetzuur glimlachend in ontvangst nam. Ze was zo uitgeput dat bet allemaal nauwelijks tot haar doordrong. De inspanning van de afgelopen dagen eiste nu zijn tol. Ze liet haar opgekropte zenuwen de vrije loop terwijl de tranen in haar vermoeide ogen opwelden. Het werd een ontlading van een spanning die zijn grens had bereikt. Haar vriend Fred probeerde haar met zachte woorden te sussen en duidelijk te maken dat ze een tikkeltje overspannen was. Maar hi] kreeg de wind van voren. Onredelijk als geirriteerde mensen kunnen zijn, viel Linda tegen hem uit alsof ze al wekenlang een knallende ruzie hadden. "Het enige dat ik wil is rust", beet ze hem toe en keerde hem vervolgens de rug toe. Gelukkig voor Linda kent Fred zijn vriendin door en door en was hij er zich van bewust hoezeer ze onder hoogspanning had gestaan. Begrijpend liet hij haar verder maar uitrazen tot ze geen woorden meer over had en de tranen in haar ogen zag opwellen. Toen sloeg hij beschermend een arm om haar schouder en drukte haar tegen zich aan, terwijl Linda haar betraande gezicht in zijn trui begroef. Ze had er kennelijk enorm veel spijt van dat ze zich zo had laten gaan en juist haar grote liefde zo had uitgekafferd...
Na een paar snikken, die helemaal uit het onderste van haar maag leken te komen, glimlachte ze weer zachtjes en keek een beetje beschaamd naar Fred. Ze haalde opgelucht adem toen hij er grapjes om maakte. Snel herstelde ze zich en had zich even later weer helemaal in de hand. De kortsluiting werd met een stevige kus bijgelegd en het duo was weer net zo verliefd als kort daarvoor. "ledereen had zich over de kop gewerkt," vertelt ze later. "Ik dus ook. Het is ook een gigantisch karwei geweest. Maar bet was zeker de moeite waard. De kijkers, die zoveel geld bijeen hebben gebracht, de medewerkers die dit belangeloos hebben gerealiseerd, iedereen die zich heeft ingezet voor het noodlijdende Roemenië, het heeft een geweldige indruk op me gemaakt. Echt, een mooiere afsluiting van 1989 had ik me niet kunnen wensen!"
Foto's: Joop van Tellingen